Χαρμολύπη

Άρθρο του Πυραγού Λίβερη Χ. Χρήστου, Δημόσιου κατήγορου ΔΙ.Π.Υ. Αθηνών,  Θεολόγου – Κατηχητή

Λίγες ώρες πριν γράψουμε αυτό το άρθρο ενημερωθήκαμε πως η πορεία των πραγμάτων σχετικά με τους εκλεκτούς συναδέλφους (Π.Π.Υ), οδεύει στη μη μονιμοποίηση τους, παρά τις εφησυχαστικές διαβεβαιώσεις που δόθηκαν από διάφορες πλευρές.

Πραγματικά οι προεκτάσεις του όλου θέματος, πέραν της επιχειρησιακής δυσλειτουργίας του Σώματος που θα προκύψει, έχει να κάνει και με την τάξη που ο καθένας θα ήθελε να βάλει στην ζωή του σε ατομικό, οικονομικό και οικογενειακό επίπεδο εν αναμονή της πολυπόθητης μονιμοποίησής του.

Συναισθανόμαστε την αγωνία όλων και εκ βάθους καρδίας ευχόμαστε, με τη βοήθεια του Θεού, να βρεθεί μια δίκαιη λύση για πολλούς και προφανείς λόγους.

Το παρακάτω άρθρο το αφιερώνουμε σε όλους τους συναδέλφους και συναδέλφισσες, Πυροσβέστες και Πυροσβέστριες Πενταετούς Υποχρέωσης και τους ευχόμαστε υπομονή και καλή δύναμη.

Στην Α΄ προς Τιμόθεον επιστολή ο απόστολος των εθνών Παύλος (1,15-17) γράφει ότι ο Κύριος Ιησούς Χριστός, <<ήλθεν εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ>>.

Τι μεγαλειώδης φράση!!! Δεν λέει ότι αμαρτωλοί είναι οι τότε κατακτητές Ρωμαίοι ή οι Φαρισαίοι της εποχής εκείνης, αλλά με παρρησία και αληθεία τοποθετεί πρώτον των αμαρτωλών, τον εαυτό του. Και αν πραγματικά ο καθένας μας μέσα του βαθειά καταλάβαινε το νόημα αυτού του στίχου, τότε η δήλωση αυτή θα έπρεπε να είναι μια πηγή υπομονής, κουράγιου και ζωής.

Στο δικό μας όμως μικρόκοσμο, ο καθένας μας, δεν θέλει αυτό που γράφει ο απόστολος Παύλος να έχει εφαρμογή για τον εαυτό του, αφού είμαστε πεπεισμένοι πια ότι μάλλον είμαστε οι τελευταίοι των αμαρτωλών, χάνοντας έτσι ο καθένας μας την προσωπική του σχέση με τον Θεό δημιουργώντας από μόνοι μας έλλειψη βαθειάς προσωπικής σχέσης με τον Αυτόν.

Μα αν κάποιος πει ότι:<< εγώ έχω κάποια σχέση με τον Θεό>>, αυτή είναι η σχέση σίγουρα είναι εγκλωβισμένη σε πολύ στενά όρια, γιατί η γνήσια προσωπική σχέση με τον Θεό δείχνει χωρίς ενοχή στον άνθρωπο την αμαρτία του.

Και του τη δείχνει  όμως με έναν τρόπο διακριτικό,  ευγενικό, μυστηριακό και ευτυχισμένο. Αυτήν λοιπόν την γνήσια προσωπική σχέση με τον Θεό ο άνθρωπος την εκλαμβάνει ως μία χαρμόσυνη ευτυχία, γι΄αυτό και  ο Παύλος παραδέχεται ευθαρσώς ότι είναι ο πρώτος των αμαρτωλών, αλλιώς δεν θα το δήλωνε.

Το δηλώνει γιατί έχει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Το δηλώνει και παραδόξως η δήλωση της αμαρτίας αυτής τον γεμίζει από βαθιά ελπίδα και αγαλλίαση. Ζει μία αίσθηση χάριτος, ισορροπίας και πνευματικής σταθερότητας αφού το Πνεύμα του Θεού, που είναι Πνεύμα Αληθείας, όταν ο άνθρωπος αρχίζει να βλέπει και να συναισθάνεται την αμαρτία του και την αλήθεια της πτώσης του σε σχέση με τον Θεό, τότε αναπαύεται σε αυτόν. Έτσι ο άνθρωπος συναισθανόμενος την κατάντια του, λυπάται και μετανοεί. Και ο μετανοών αμαρτωλός έχει πολύ χαρά.

Αυτή λοιπόν τη ζύμη χαράς και λύπης, η Μία και Αγία του Θεού Ορθόδοξη Εκκλησία, την ονομάζει ΧΑΡΜΟΛΥΠΗ.

Η χαρμολύπη είναι ένα αλλόκοτο πράγμα. Είναι ένα είδος λύπης που δε σε ρίχνει κάτω, δε σε φθείρει, αλλά σε χαροποιεί. Δεν είναι η άδεια χαρά. Δεν είναι η χαρά των τραγουδιών και του γλεντιού. Δεν είναι χαρά που χαίρετε κανείς απλώς λόγω μίας ελαφρότητας. ΟΧΙ!!! Καμία σχέση.

Είναι η χαρά που έχει πνευματική σταθερότητα και μακάριος όποιος έχει ζήσει τέτοιες ευλογημένες καταστάσεις.

Αλλά για να αξιωθούμε να ζήσουμε τέτοιες  καταστάσεις πριν μεταβούμε προς την αιωνιότητα πρέπει να φιλοσοφήσουμε λίγο τα πράγματα. Πρέπει να φιλοσοφήσουμε τη ζωή μας γιατί πολλές φορές και πιστοί άνθρωποι νομίζουν ότι ζουν κάποια χαρά μα μέσα τους δε ξέρουν τι γίνετε.

Ψάχνοντας, φιλοσοφώντας και προχωρώντας με τον ορθό τρόπο που διδάσκει η Ορθόδοξη Εκλησία μας, μακριά από αιρετικές και πλανεμένες διδασκαλίες, ο άνθρωπος σιγά – σιγά γεμίζει μέσα του από αυτή τη χαρά.

Εδώ ισχύει αυτό που λέγει ο ίδιος απόστολος στην προς Φιλιππησίους επιστολή του (4, 4-5 ) << Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε>>. Να χαίρεστε δηλαδή πάντοτε, με τη χαρά που δίνει η επικοινωνία με τον Κύριο. Και η επικοινωνία με τον Κύριο επιτυγχάνεται δια της μετανοίας.

Αν χαθεί όμως ο δρόμος της μετανοίας αρχίζει ο άνθρωπος να <<απολαμβάνει >> την αμαρτία και τον εαυτό του. Αλλά η ηδονή της αμαρτίας έχει λύπη μέσα της που μπορεί να μας οδηγήσει και στην αυτοχειρία πράγμα πολύ συνηθισμένο στις μέρες μας στα ομολογουμένως δύσκολα και πονηρά χρόνια που ζούμε.

Η απόλαυση του εαυτού μας θέλει προσοχή!!! Πρέπει να είναι δοξολογική για να μην είναι καταστρεπτική. Και η δοξολογία μας αυτή προς το Θεό τον ερεθίζει να μας δώσει περισσότερα.

Απολαμβάνουμε αυτά που μας έχει δώσει ο καλός Θεός μας, πολλά ή λίγα, πάντα δοξολογικά, σαν τις κότες, που όπως λέει ο σοφός λαός μας: <<πίνει νερό και το Θεό δοξάζει>>.

Δοξάζουμε λοιπόν τον Τριαδικό Θεό μας για όλα, καλά ή κακά που θα μας έρθουν, γιατί αν συμβαίνει το αντίθετο δηλαδή όσο ανεβαίνει, η άνευ δοξολογία αυτοεκτίμησή μας, του τύπου ότι όλα τα καταφέρνω μόνος μου, τότε τόσο φεύγει μακριά αυτό το υπέροχο συναίσθημα της χαρμολύπης. Φεύγει επειδή ο Πανίσχυρος Θεός μας που είναι ταπεινός δεν μπορεί να μας πλησιάσει γιατί εμείς δεν είμαστε ταπεινοί.      

ΠΗΓΗ