Γιατί τόσος εμπαιγμός;

Γιατί τόσος εμπαιγμός;

Γιατί τόσος εμπαιγμός;Γιατί παίζουν με τις ζωές μας;Γιατί γκρεμίζουν κάθε μέρα αυτό που έχουμε κτίσει με αίμα και ιδρώτα για τις οικογένειές μας;Τί θα πω εγώ και ο κάθε ''εγώ'' στο παιδί μου που με ρωτάει συνέχεια;

Πές μου κύριε Πρωθυπουργέ,κύριε υπουργέ,κύριε αρχηγέ;

Μόνο για να μας λέτε ευχαριστώ τα καλοκαίρια νομίζετε ότι μπορούμε να χορτάσουμε;Ε ναι λοιπόν χορτάσαμε από ευχαριστίες,λόγια και υποσχέσεις.Λόγια του αέρα,ενός αέρα που φουντώνει όλο και περισσότερο τη φωτιά της αδικίας που έχουμε μέσα μας και μας καίει μέρα με τη μέρα τα σωθικά.Τόσα χρόνια είμαστε εδώ πιστά σκυλιά στο καθήκον.Φεύγουμε από το σπίτι μας και δεν ξέρουμε αν θα γυρίσουμε πίσω την επόμενη μέρα μετά την σκληρή μάχη που θα δώσουμε με ένα από τα πιο σκληρά θεριά της φύσης,την φωτιά.Οι αδικοχαμένοι συνάδελφοι που έπεσαν την ώρα του καθήκοντος δεν πρέπει να δικαιωθούν;Είχαν κι αυτοί οικογένειες.Μανάδες,συζύγους και παιδιά που τους περίμεναν με ανυπομονησία και αγωνία να γυρίσουν πίσω.Δεν γυρίσανε ποτέ.Ποιό το αποτέλεσμα;Γίνανε ήρωες αλλά ξεχάστηκε σύντομα η προσφορά τους καθώς δαμάστηκε η φωτιά και άπλωσε τα πέπλα του ο χειμώνας.

Δεν ζητάμε τίποτα περισσότερο,τίποτα λιγότερο.Να εφαρμοστεί ένας νόμος που είναι ψηφισμένος εδώ και πέντε χρόνια.Επειδή το δικαιούμαστε.Επειδή τόσα χρόνια από εποχικοί,ήμασταν πάντα μπροστά σε όλα τα συμβάντα και κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητίσει αυτό.Θέλουμε το καθημερινό ψωμί στο τραπέζι μας.Ούτε τη μεγάλη ζωή,ούτε τίποτα παραπάνω.Αυτό που κάνουμε δεν κοστολογείται γιατί εγγύηση μπαίνει η ίδια μας η ζωή.

Το λειτούργημα που κάνουμε το επιλέξαμε γιατί μας αρέσει να προστατεύουμε τη ζωή και την περιουσία του συνανθρώπου μας.Να προστατεύουμε εσας.Τώρα τί κάνουμε εμείς που περιμένουμε να εφαρμοστεί ο νόμος;Καθόμαστε και ανεχόμαστε όλα τα κόμπλεξ ορισμένων που χαίρονται για την σημερινή μας κατάσταση και μας κάνουν τον χειρότερο πόλεμο.Τον ψυχολογικό πόλεμο που δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδια και να ζήσουμε σαν φυσιολογικοί άνθρωποι μην ξέροντας τί θα μας ξημερώσει.

Κανείς δεν αδικήθηκε τόσο πολύ όσο ο κλάδος μας, και αυτό το λέω γιατί τόσα χρόνια βάζουμε σε ρίσκο την ίδια μας την ζωή, που  πρέπει να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε για ώρες τις φλόγες, χωρίς να σκεφτόμαστε την κούραση ή τον κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε. Πρέπει να εκτελούμε τις εντολές μας χωρίς δεύτερη σκέψη και  χωρίς να πρέπει να φοβόμαστε αυτό που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε όποιες και αν είναι οι συνέπειες.Πρέπει να είμαστε σε ύψιστη ψυχική και σωματική κατάσταση όλη την ώρα, άσχετα αν έχουμε προλάβει να φάμε ή να κοιμηθούμε... Και όλα αυτά γιατί είμαστε αφοσιωμένοι στην πατρίδα μας,στην ζωή των συνανθρώπων μας και στο περιβάλλον.

Δεν θέλουμε να μας θυμόσαστε μόνο τα καλοκαίρια και να μας λέτε ευχαριστώ.Θέλουμε να γίνει η πράξη ενός νόμου για να ανασάνουμε εμείς και οι οικογένειές μας.