Συνέντευξη του επικεφαλής της Ύπατης Αρμοστείας στη «Ροδιακή»
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από το ναυάγιο που σημειώθηκε στο νησί μας με τους 90 και πλέον αλλοδαπούς που θέλησαν να φύγουν μακριά από τον τρόμο και τον εφιάλτη του πολέμου! Σκηνές από εκείνο το περιστατικό έκαναν τον γύρο του κόσμου, αλλά και πριν από αυτό από το Φαρμακονήσι αλλά και μετά από την Κω όπου καθημερινά καταφθάνουν χιλιάδες Σύριοι, Αφγανοί, Ιρακινοί, από την Ερυθραία και αλλού!
Οι αριθμοί συγκλονίζουν αλλά παράλληλα διογκώνουν και ένα πρόβλημα που η Ελλάδα και η Ιταλία αντιμετωπίζουν στο μεγαλύτερο βαθμό.
Για αυτό το άκρως επίκαιρο ζήτημα, δέχτηκε να μιλήσει στην «Ροδιακή» ο Επικεφαλής του Γραφείου στην Ελλάδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες Γεώργιος Τσαρμπόπουλος, ο οποίος βρέθηκε στο νησί μας την προηγούμενη εβδομάδα ως ένας από τους ομιλητές της εκδήλωσης που διοργάνωσε, με απόλυτη επιτυχία για το μεταναστευτικό, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Δικηγορικού Συλλόγου Ρόδου.
Ο κ. Τσαρμπόμπουλος αναφέρθηκε στο ρόλο της Ύπατης Αρμοστείας στη χώρα μας, στην κατάσταση που επικρατεί στα νησιά μας τα οποία πλέον αποτελούν πύλες εισόδου για τους μετανάστες, αλλά και σε αυτά που περιμένουμε να έρθουν.
Μιλώντας με στοιχεία και αριθμούς ο Επικεφαλής του Γραφείου στην Ελλάδα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες επεσήμανε πως στην περιοχή μας εμφανίζεται τετραπλάσια αύξηση των ανθρώπων που έχουν έρθει από τα τουρκικά παράλια στα νησιά μας φέτος, και οι οποίοι φθάνουν τους 40.000 το πρώτο πεντάμηνο! Και αυτό θεωρείται μόνο η αρχή, αφού όσο η κατάσταση παραμένει η ίδια στις πατρίδες, εκείνοι δεν έχουν άλλη λύση παρά μόνο την φυγή προς τη Δύση. Ο κ. Τσαρμπόπουλος ξεκαθάρισε πάντως το ζήτημα δεν είναι μόνο της Ελλάδας αλλά αφορά όλη την Ευρώπη!
Ένας Διεθνής οργανισμός όπως είναι η Διεθνής Αρμοστεία πως γίνεται να έχει ένα τόσο ενεργό ρόλο στη χώρα μας;
Σίγουρα δεν έχουμε το ρόλο που έχουμε στην Αφρική γιατί αν ήταν έτσι θα στήναμε καταυλισμούς ή θα δίναμε απευθείας βοήθεια στους πρόσφυγες. Στην Ευρώπη θεωρείται πως αυτό είναι σε θέση να το κάνει το κράτος γιατί μιλάμε για δημοκρατικές κοινωνίες για μία προηγμένη Ευρώπη με θεσμούς με κανόνες της Ε.Ε. τους οποίους οφείλει να ακολουθεί η κάθε χώρα.
Επομένως έτσι και αλλιώς κάνουμε ότι κάνουν όλα τα γραφεία στην Ευρώπη, δηλαδή να παρακολουθούμε κατά πόσο εφαρμόζεται σωστά η σύμβαση της Γενεύης για τους πρόσφυγες και η Ευρωπαϊκή και η Ελληνική νομοθεσία σε όλα τα επίπεδα, στο άσυλο στις συνθήκες κράτησης στην πρώτη υποδοχή των ανθρώπων στα σύνορα κ.λ.π. και επιπλέον είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα έχουμε ένα ενισχυμένο ρόλο – όπως εξάλλου και το γραφείο μας στην Ιταλία- σε δύο επίπεδα:
καταρχάς συμμετέχουμε άλλοτε άμεσα και άλλοτε έμμεσα στην στήριξη των διαδικασιών του ασύλου γιατί με την αλλαγή της νομοθεσίας, αρχές του 2011, η μεγάλη μεταρρύθμιση άρχισε του ασύλου και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, ήθελε μία στήριξη και σε τεχνογνωσία και σε συμμετοχή έτσι λοιπόν συμμετέχουμε στις επιτροπές με εκπροσώπους μας, σήμερα με υποδεικνυόμενα μέλη, στηρίζουμε με τεχνογνωσία και με ανθρώπους που έχουμε αποσπασμένους στην υπηρεσία του ασύλου, σε κεντρικό αλλά και σε περιφερειακό επίπεδο όπως για παράδειγμα την συνάδελφο την Έλενα Γιαννίκη η οποία είναι στην υπηρεσία ασύλου του περιφερειακού γραφείου της Ρόδου.
Στηρίζουμε λοιπόν την προσπάθεια για βελτίωση της ποιότητας της διαδικασίας του ασύλου.
Και το δεύτερο, επειδή εδώ πέρα είναι μία από τις βασικότερες πύλες εισόδου προσφυγικών ροών, λέμε μικτών μεταναστευτικών δηλαδή πρόσφυγες και οικονομικοί μετανάστες, αλλά στην πραγματικότητα η Ελλάδα στην συντριπτική πλειοψηφία είναι πρόσφυγες.
Έχουμε στο 60% πέρυσι αλλά και φέτος των νεοεισερχομένων από τα τουρκικά παράλια Σύρους ή από Συρία προερχόμενους, δηλαδή αμιγώς πρόσφυγες, και ένα μεγάλο ποσοστό επίσης Αφγανών που σε μεγάλη πλειοψηφία και αυτοί είναι πρόσφυγες, όχι όλοι αλλά πολλοί, Σομαλών, Ερυθραίων και Ιρακινών.
Άρα στην Ελλάδα υπολογίσαμε ότι πέρυσι το 90% περίπου των εισερχόμενων ήταν προσφυγικός πληθυσμός και εκεί βρισκόμαστε και φέτος. Αυτό τι σημαίνει, από τη στιγμή που έχεις μία τόσο μεγάλη μάζα προσφυγικού πληθυσμού που φθάνει σε μία χώρα εισόδου η οποία δεν έχει την δυνατότητα και από υποκειμενικές αδυναμίες του παρελθόντος και μη έχοντας προβλέψει αυτή τη ραγδαία αύξηση ώστε να έχει κάποιες υποδομές, αλλά και αντικειμενικές δυσκολίες – δεν μπορεί μία χώρα επειδή είναι πύλη εισόδου να φέρει το βάρος και με επιτυχία να ανταποκριθεί σε τόσους μεγάλους αριθμούς ανθρώπων , για αυτό είμαστε εδώ για δύο λόγους:
Καταρχάς στα σύνορα, τα βασικά σημεία εισόδου της ελληνικής επικράτειας που είναι τα νησιά του Βορειανατολικού Αιγαίου και τα Δωδεκάνησα είμαστε με ένα αριθμό ανθρώπων παρόντες, αφενός δε για να συνδράμουμε τους πρόσφυγες με μία στοιχειώδη βοήθεια σε είδη πρώτης ανάγκης (όπως ένα σλίπινγκ μπανγκ ένα κιτ βασικών ειδών προσωπικής υγιεινής κ.λπ. για να τους δώσουμε ενημέρωση με βοήθεια διερμηνείας που έχουμε, στη γλώσσα τους και τέλος για να συνδράμουμε τις αρχές, κυρίως την αστυνομία και όπου κατ’ εξαίρεση υπάρχουν κινητές μονάδες πρώτης υποδοχής πολιτικό προσωπικό.
Στις διαδικασίες εκείνες της καταγραφής της ταυτοποίησης και της παραπομπής που χρειάζονται έτσι ώστε οι άνθρωποι να φεύγουν με σωστές διαδικασίες γρήγορα από τα νησιά. Αυτό είναι ένας βασικός μας στόχος και εκεί έχουμε ρίξει το βάρος στο πόσο οι διαδικασίες που γίνονται στα σημεία εισόδου είναι σωστές και γρήγορες.
Αυτό περιλαμβάνει και τις ιατρικές διαδικασίες, δηλαδή τι γίνεται στα νησιά πέρα από την ανθρωπιστική βοήθεια, οι αρχές οφείλουν να δακτυλοσκοπήσουν, να καταγράψουν, να ταυτοποιήσουν σωστά έναν άνθρωπο από ποια χώρα προέρχεται, αν είναι ενήλικας ή ανήλικος κ.α. και μετά να τον αφήσουν με το ανάλογο υπηρεσιακό σημείωμα που του αναλογεί για να φύγει από το νησί.
Βέβαια μετά το πρόβλημα μετατίθεται στο εσωτερικό της χώρας.
Ποια είναι η πραγματική κατάσταση αυτή την περίοδο για τα
Δωδεκάνησα, με δεδομένο ότι από το 2012 και έπειτα η κύρια πύλη εισόδου
των μεταναστών στην χώρα μας είναι τα νησιά μας;Το 2007-
2009 είχαμε πάλι ως κυρίως πέρασμα τα νησιά, και μία από τις χρονιές
αυτές είχαμε αριθμό εισελθόντων στις 33-34000 άτομα. Μετά είχαμε το
πέρασμα από τον Έβρο, όπου το 2011 είχαμε 55.000 μετανάστες που εισήλθαν
από εκεί και 103 από τα νησιά!
Μετά το φράχτη και την φύλαξη του
Έβρου αρχίζει να αντιστρέφεται η πορεία, μειώνεται ο Έβρος σιγά – σιγά
αυξάνονται τα νησιά και πηγαίνουμε από τους 103, προοδευτικά αλλά
σταθερά, πρόπερσι από στους 11.500, πέρυσι στους 44.000 σε Νότιο Αιγαίο
και Δωδεκάνησα και φέτος, δεν θέλω να κάνω προβλέψεις, αλλά μέχρι τέλος
Μαΐου θα έχουμε αγγίξει τις 40.000 ήδη από το πρώτο πεντάμηνο!
Καταλαβαίνετε ότι μιλάμε για μία αύξηση πάνω από τετραπλάσια!
Σήμερα
πρώτη σε αφίξεις είναι η Λέσβος, δεύτερη έχει περάσει η Κως, κάτι που
είναι καινούριο αφού πέρυσι είδαμε αυτό το φαινόμενο να αρχίζουν πια να
έρχονται άνθρωποι αλλά φέτος έχει πλέον εκτιναχθεί, τρίτη είναι η Χίος,
τέταρτη η Λέρος και πέμπτη η Σάμος. Άρα στα Δωδεκάνησα έχετε δύο βασικές
πύλες εισόδου, σταθερές πια ροές οι οποίες είναι η Κως και η Λέρος με
την πλειοψηφία Σύρους πάντα και βέβαια αν δούμε και τα άλλα νησιά, όλα
λίγο πολύ αντιμετωπίζουν ένα βάρος.
Θυμάμαι και πέρυσι είχαμε
αφίξεις και στην Κάλυμνο και στην Τήλο και στη Σύμη σταθερά, είχαμε
αφίξεις ακόμη και στη Νίσυρο, το ίδιο θα πάει και φέτος. Όμως φέτος τα
πράγματα είναι πιο δύσκολα, είναι πιο μεγάλοι οι αριθμοί, υπάρχουν
πολλοί λόγοι για αυτό και κυρίως διότι η κρίση στη Μ. Ανατολή
επιδεινώνεται, συναντάμε συνεχώς Σύρους πρόσφυγες οι οποίοι ήταν για
χρόνια στους καταυλισμούς στο Λίβανο και στην Ιορδανία, διάσπαρτοι στο
εσωτερικό της Τουρκίας και οι οποίοι δεν αντέχουνε άλλο πέντε χρόνια
μακριά από την πατρίδα τους. Αυτοί είχανε μείνει στις γειτονικές από τη
Συρία χώρες ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να επιστρέψουν
στην πατρίδα τους. Όσο αυτή η προσδοκία, το όνειρο απομακρύνεται τόσο
και στρέφονται προς τη Δύση.
Μιλάμε για έναν πληθυσμό 4 εκατ. έξω από τη Συρία. Αυτό που έχουμε δει ακόμα είναι μικρό σε σχέση με αυτό που απευχόμαστε να συμβεί. Και καταλαβαίνετε ότι αν γίνει μία τέτοια μετακίνηση αφενός κανείς δεν μπορεί να την σταματήσει (αποδεδειγμένα αυτό με κανένα μέτρο) και αφετέρου πλέον δείχνει ακόμα πιο έντονα πως το πρόβλημα δεν είναι εθνικό αλλά ευρωπαϊκό!
Τι περιμένουμε το επόμενο διάστημα, με δεδομένο ότι και οι καιρικές συνθήκες λόγο καλοκαιριού, ευνοούν τις μεταφορές από τα τουρκικά παράλια;
Περιμένουμε τους επόμενους μήνες να συνεχιστεί αν όχι να αυξηθεί η κατάσταση που έχουμε δει τον Απρίλιο και τον Μάιο. Δηλαδή ενώ τον Ιανουάριο είχαμε κάτι λιγότερο από 2000, τον Φεβρουάριο κάτι λιγότερο από 3.000, τον Μάρτιο εκτιναχθήκαμε στους 7.700 και Απρίλιο και Μάιο έχουμε κάνει από 13.000 κάθε μήνα σε Νοτιανατολικό Αιγαίο και σε Δωδεκάνησα!
Περιμένουμε αριθμούς οι οποίοι θα είναι πάρα πολύ δύσκολο αν δεν γίνουν κάποιες κινήσεις παρεμβατικές, θα είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστεί ορθά η πολιτεία ότι προσπάθειες και αν καταβάλλει.
Υπάρχουν τρόποι, λύσεις για αυτήν την κατάσταση; Μπορεί το κράτος να ανταπεξέλθει;
Πιστεύω ότι το κράτος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει γιατί κάθε προσπάθεια που γίνεται, οι αριθμοί την ξεπερνάνε. Για παράδειγμα την προηγούμενη εβδομάδα στη Μυτιλήνη άνοιξε ένας χώρος έξω από τη Μόρια (Κέντρο ταυτοποίησης και κράτησης των αλλοδαπών για τις μέρες που απαιτείται) και προκειμένου να μην μένουν στο λιμάνι ούτε λεπτό, έγιναν κάποιες κινήσεις ώστε το Λιμενικό με δική του ευθύνη να τους μεταφέρει σε ένα χώρο έξω από την Μόρια, ο οποίος είναι χώρος πάρκιγκ υπαίθριος στον οποίο στήθηκαν κάποιες σκηνές για να αποσυμφορηθεί ο κοινωνικός ιστός της πόλης, κυρίως την τουριστική περίοδο και ενώ αυτό λειτούργησε για δυο – τρεις μέρες φθάσαμε να έχουμε σε μία μέρα ακόμη και 500-600 ανθρώπους να καταφθάνουν με αποτέλεσμα να ψάχνουν άλλο ένα βήμα.
Θέλω να πω ότι μπορεί η πολιτεία με έξυπνες κινήσεις και εδώ χρειάζεται πάρα πολύ καλή συνεργασία της κεντρικής διοίκησης, των τοπικών αρχών και η συνεισφορά της κοινωνίας των πολιτών να διαχειριστεί καλύτερα τους ανθρώπους και να μειώσει «τα βάρη» σε μία εικόνα που έχει να κάνει με το νησί. Για παράδειγμα να μην υπάρχουν άνθρωποι στα λιμάνια ή στις πλατείες..
Μιλάτε για χώρους πρώτης υποδοχής…
Μιλάω για χώρους σε όλα τα νησιά που δέχονται πολλές αφίξεις, για να μην είναι άνθρωποι στα λιμάνια και στις πλατείες κατάχαμα, γιατί αυτό ούτε για τους ίδιους είναι καλό ούτε για την τοπική κοινωνία, οπωσδήποτε να υπάρχουν χώροι θα γίνονται οι σωστές διαδικασίες γρήγορα και για αυτά που δεν έχουνε τακτικές αφίξεις να είναι έτοιμα όταν έρθει η άφιξη, όταν γίνει το κακό, το οποίο ήταν στην περίπτωση σας το ναυάγιο με τους 90 τόσους ανθρώπους, αντί να είναι σε έναν χώρο να υπάρχει μία στοιχειώδης δομή που να μπορέσουν εκεί να γίνουν και ιατρικές εξετάσεις που απαιτούνται και η διαδικασίες του Λιμεναρχείου και της αστυνομίας.
Δηλαδή είναι σε όφελος και του νησιού να υπάρχουν χώροι. Τώρα μιλάμε για ολιγοήμερη παραμονή ώστε να γίνουν όλες οι ενέργειες που είπα πριν, να εφοδιαστούν με τα έγγραφα και να φύγουνε. Μιλάμε δηλαδή για δυο- τρεις μέρες όταν υπάρχει το ανθρώπινο δυναμικό να τους διεκπεραιώσει, τόσο είναι. Άρα δεν έχουμε να φοβόμαστε όπως στο παρελθόν ότι θα γίνουνε δομές μακροχρόνιες κράτησης, ότι θα φέρουν από αλλού και κάτι τέτοια.
Εμείς τουλάχιστον δεν λέμε αυτό και από ότι ξέρω σήμερα το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής δεν έχει αυτή την κατεύθυνση, δεν κρατούνται οι άνθρωποι σήμερα στα νησιά. Άρα είναι σε όφελος να υπάρχουν εκείνες οι δομές, οποιεσδήποτε στοιχειώδεις δεν χρειάζεται να χτιστεί κάτι καινούριο, ώστε όταν κάποια στιγμή γίνει κάτι αμέσως να μπορεί να διεκπεραιώνεται, όχι όπως πέρυσι που τους είχα συναντήσει στην Μονόλιθο, που είχαν βγει στην παραλία και ήταν 100 άτομα στην αυλή του σχολείου! Να μην συμβεί αυτό τόσο απλά.
Επαναλαμβάνω δεν μιλάω για μακροχρόνια κράτηση, δεν ισχύει κιόλας αυτό σαν πολιτική από πλευράς κυβέρνησης και αυτό είναι θετικό και είναι ευχαριστημένοι όλοι.
Υπάρχει αντίδραση από κατοίκους και φορείς των νησιών για τη δημιουργία κέντρων πρώτης υποδοχής, καθώς αφενός φοβούνται ότι αυτό μπορεί να είναι και τελικά μόνιμο, και αφετέρου πως μπορεί να προσελκύσει μεγαλύτερο αριθμό μεταναστών από αυτούς που πρόκειται να έρθουν.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα για να σας πω τελικά δεν είναι πόλος έλξης για τους ανθρώπους που έχουν ξεκινήσει με τα πόδια έχουν υποστεί χίλια δυο δεινά, έχουν δει τα σπίτια τους να καίγονται και τα παιδιά και τους πατεράδες τους να σφάζονται να τους καθορίσει αν έρθουν στο ένα ή στο άλλο νησί ο χώρος θα είναι λίγο χειρότερος ή λίγο καλύτερος, αν κάπου θα κοιμούνται στο δρόμο ή σε χώρο με σκηνές.
Ειλικρινά σας το λέω και αποδεδειγμένα!
Για την τοπική κοινωνία είναι καλύτερα, επομένως εκεί που η τοπική κοινωνία τους βλέπει στο δρόμο να κοιμούνται, συνηγορεί. Στην Μυτιλήνη για παράδειγμα όλοι συμφώνησαν ότι έπρεπε να γίνει ένα κέντρο και έγινε η Μόρια και περιορίστηκε το να τριγυρνάνε οι άνθρωποι και να κοιμούνται μανάδες με παιδιά στο λιμάνι μπροστά. Άρα είναι σε όφελος της τοπικής κοινωνίας και όχι μόνο των ιδίων.
Δεν λέμε να φτιαχτεί μία δομή υπέρλαμπρη, αλλά να υπάρχει η αποθήκη ή το γυμναστήριο με τον εξοπλισμό εκείνον έτσι ώστε όταν γίνει το ναυάγιο όπως έγινε στη Ρόδο, ή όταν βγούνε σε ένα χωριό να μην τους αφήσουν στην πλατεία του χωριού αλλά να τους πάνε σε εκείνο το συγκεκριμένο χώρο.
Εξάλλου αυτά είναι μόνο για το καλοκαίρι, μπορεί να είναι και λυόμενα σε οικόπεδα, μπορεί να είναι οτιδήποτε αρμόζει στην κάθε περίπτωση και ανάλογα με τους αριθμούς που έρχονται, σε εσάς έρχονται για παράδειγμα λίγοι στη Ρόδο και ανάλογα για να μην επιβαρύνεται η κοινωνία. Αλλά η κοινωνία επιβαρύνεται περισσότερο όταν δεν υπάρχει τίποτα και κάποια στιγμή που θα χρειαστεί επειδή δεν υπάρχει τίποτα θα τους έχει μπροστά στο λιμάνι ή στην πλατεία.
Για όλα αυτά όμως επιβάλλεται να υπάρχει και το ανάλογο ανθρώπινο δυναμικό…
Εκτός από τους χώρους για να γίνονται γρήγορα οι διαδικασίες και να φεύγουν οι άνθρωποι, είναι απαραίτητο να ενισχυθεί με προσωπικό ο φορέας εκείνος κάνει τις εργασίες. Για παράδειγμα το Λιμενικό για τις πρώτες ώρες κάνει αυτό που λέμε το ποινικό, κάνει μία καταγραφή των ονομάτων των ανθρώπων τους στέλνει στον εισαγγελέα απέχει από την ποινική δίωξη, τους παραδίδει στην αστυνομία.
Η αστυνομία χρειάζεται να έχει ενισχυμένο προσωπικό έτσι ώστε όλες τις διοικητικές πράξεις που χρειάζονται για τα δακτυλικά αποτυπώματα, χαρτιά για την καταγραφή κ.λ.π. να τα κάνει σε δυο τρεις μέρες. Αυτό όμως όσο μεγαλώνουν οι αριθμοί και οι αστυνομικοί υπάλληλοι παραμένουν οι ίδιοι δεν είναι δυνατόν. Και έτσι βλέπουμε φαινόμενα στην Κω για παράδειγμα, ενώ στην αρχή μπορούσαν οι λίγοι αστυνομικοί να τα διεκπεραιώνουν σε λίγες ημέρες, σήμερα να μένουν άνθρωποι βδομάδες περιμένοντας!
Αυτό πρέπει να αποφευχθεί για αυτό και είναι πολύ σημαντικό η ενίσχυση με αστυνομικούς υπαλλήλους (μεταθέσεις, αποσπάσεις, μετακινήσεις δεν ξέρω τι), το οποίο δεν είναι εύκολο, το ξέρει το αρμόδιο υπουργείο, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση!
Όπως και οι γιατροί, πολιτικό προσωπικό και όλοι οι γύρω από αυτούς ιδίως οι ιατρικές και ψυχιατρικές υπηρεσίες για να γίνονται γρήγορα οι διαδικασίες, αλλιώς αν δεν ολοκληρώνονται θα κάθονται περισσότερο και θα είναι σε βάρος και των ίδιων και του νησιού.
Αυτό για την Ελλάδα, για τα νησιά. Μετά έχουμε το πέρασμα στο εσωτερικό της χώρας. Εκεί είναι πιο δύσκολα τα πράγματα γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα, θέλουν να φύγουν. Το ξέρουν όλοι αυτό. Όμως η πρόσβαση στην Αθήνα είναι δεδομένη, η αναχώρηση είναι κλειστή. Δεν υπάρχει νόμιμος τρόπος άρα εγκλωβίζονται στα αστικά κέντρα, εγκλωβίζονται κοντά στα σύνορα.
Σήμερα έχουμε μεγάλο πρόβλημα στην διαδρομή Θεσσαλονίκη – Κιλκίς – Ιδομένη και επιχειρούν να περάσουν στα Σκόπια με αμαξοστοιχία και να συνεχίσουν στην Σερβία και από εκεί Ουγγαρία, Αυστρία και Γερμανία και μιλάμε για εκατοντάδες και χιλιάδες ανθρώπους διάσπαρτους στο δάσος είτε στην Ελληνική πλευρά είτε στην Σκοπιανή σε άθλιες συνθήκες, δράμα δηλαδή προσφυγικό που συνεχίζεται σε μία προσπάθεια να βρούνε καταφύγιο και ασφάλεια.
Αυτό το πράγμα δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει. Δεν είναι θέμα Ελλάδας πια είναι θέμα Ευρώπης. Όπως δεν είναι δυνατόν να είναι η μόνη επιλογή των ανθρώπων αυτών, να πρέπει να μπαίνουν σε σαπιοκάραβα, ενώ θα μπορούσε να υπάρχει αυτό που εμείς λέμε νόμιμοι τρόποι ώστε να φθάνουν στην Ευρώπη.
Δεν θα φθάσουν όλοι βέβαια, ούτε όλοι θα φύγουνε αλλά κάποιες δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες με καλή θέληση από τις γειτονικές χώρες, το Λίβανο, την Ιορδανία την Τουρκία με τρόπους που είναι οι μετεγκατάστασεις από εκεί, οι ανθρωπιστικές βίζες από τις πρεσβείες των Ευρωπαϊκών χωρών, προγράμματα σπουδών, συνένωση οικογενειών κ.α. έτσι ώστε να μην ξεκινάνε το επικίνδυνο ταξίδι που θα τους φέρει στην πρώτη χώρα που σήμερα είναι ουσιαστικά η Ελλάδα και η Ιταλία.
Αυτά είναι θέματα που πρέπει να μπουν στην ατζέντα. Και εδώ θα πρέπει να πούμε ότι για πρώτη φορά μπήκε επίσημα στο τραπέζι, η πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής προς τα κράτη, συντηρητική αλλά σημαντική ως πρώτο βήμα, αναδιανομή προσφύγων που φθάνουν στην Ελλάδα και στην Ιταλία σε όλες τις χώρες της Ευρώπης! Αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό και ευνοεί μία χώρα σαν την Ελλάδα
Πηγή : Η ΡΟΔΙΑΚΗ
