«Ελα μωρε. Δουλεύουν δύο μήνες το καλοκαίρι και όλο το χρόνο παίζουν τα ταβλιού και κατεβαίνουν τις γάτες από τα δέντρα ». Πόσες και πόσες φορές σε μια παρέα που βρισκόμαστε δεν έχουμε ακούσει αυτή την κλισέ φράση; Για να είμαστε ειλικρινείς, το πιο πιθανό είναι να το έχουμε πει και εμείς οι ίδιοι μεταξύ σοβαρού και αστείου.
Ναι, η αναφορά γίνεται στην επάγγελμα του πυροσβέστη ή του εποχιακού δασοπροσταστικού!
Ναι, η πιο πάνω αποξιβτική φράση αφορά όλους όσους τις τελευταίες ώρες (όπως κάθε καλοκαίρι χρόνια τώρα) τους βλέπουμε ... στους ίδιους έργους θεατές, να βουτάνε μέσα στις φλόγες από γη και από αέρα. Είναι αυτοί που θέτουν καθημερινά σε κίνδυνο την ζωή τους για να σώσουν περιουσίες, κατοικίες, ανθρώπους, ζώα, αυτοκίνητα. Να σώσουν ό, τι μπορούν να δώσουν συνήθως ένα ανισογωνιστικό αγώνα.
Ένας αγώνας που βρίσκονται ... πίσω στο σκορ από τα ντουλάπια. Επειδή δεν μπορείτε να τα βάλετε με τα ακραία καιρικά φαινόμενα, επειδή δεν μπορείτε να τα βάλετε με τους σπρσωμένους (σε όλη την Ελλάδα) αρπακτικά που κάθε χρόνο λειτουργούν ανεξέλεγκτα, περιμένοντας τους πρώτους «πολλούς» βοφόρους να ξεκινήσουν το αληθινό έργο τους. Αυτό που τόσο και αλλιώς ακόμα και όταν (οι ελάχιστες φορές) συλλαμβάνονται μένει ατιμώρητο, αντί να είναι στην πρώτη γραμμή όσον αφορά τις ποινές.
Κυρίως όμως γιατί δεν μπορείς να τα βάλεις με το ίδιο κράτος που εδώ και χρόνια έχει βαρεθεί διαλύοντας. Κόντρα στην λαίλαπα της πυρκαγιάς, που ως ... άφθονη μύρα ωριμάζει τα πάντα στο πέρασμα της, οι πυροσβέστες πάνε στο ... μάχη με σφεντόνες. Με μέσα παρελθόντων δεκαετιών. Με αεροπλάνα άλλης εποχής, που πολλές φορές μετά την 2η-3η σερί ημέρα των επιχειρήσεων είναι καθηλωμένα στο έδαφος με βλάβη, αλλά και με πυροσβεστικά οχήματα που λόγω οικονομικής κρίσης ουκ ολίγες φορές ... παραδίδονται όχι στις φλόγες, αλλά στην ανικανότητα του κρατικού μηχανήματος.
Εκατοντάδες αληθινοί ήρωες, επιχειρούν σε δάση, σε δύσβατα μέρη, σε χωριά, σε βουνά. Όταν πέφτουν το σκοτάδι και τα αεροπλάνα σταματάνε ... φρένο, αυτοί συνεχίζουν και αντιδρούν στις πιθανότητες παλεύουν για το καλύτερο. Μέσα στην φωτιά, σε αντίξοες συνθήκες, χωρίς φυσικά ... διάλειμμα! Δεν ξέρουν από 8ώρο, από 12ωρο, από 24ωρο. Εκεί όσο χρειαστεί.
Όσες ώρες και όσες ημέρες. Και όταν σβήσει η φωτιά, πηγαίνουν στο επόμενο μέτωπο. Χωρίς ξεκούραση, χωρίς καθαρό μυαλό, παρά μόνο με τον ίδιο στόχο, με την ίδια πάθος. Να σβήσουν τη φωτιά, να περιορίσουν την κόλαση, να σώσουν ότι μπορούν. Να σώσουν, να σώσουν, να σώσουν ... Και φυσικά όταν κάθε μήνα πάνε στην ΑΤΜ για την αμοιβή τους, μην φανταστείτε ότι «τραβάνε από τη μηχανή καμία περιουσία». Άνθρωποι που κι αυτοί είδαν την είσοδο τους να ... έγιναν σκόνη και θρυψάλα. Άνθρωποι που φέρουν τη βόλτα δύσκολα.
Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά να ζουν με αξιοπρέπεια στην οικογένεια τους. Αλλά η ώρα τους απογειώνεται με το πυροσβεστικό αεροπλάνο, τη στιγμή που βάζουν την τσάντα και παίρνουν στα χέρια της μανικα δεν σκέφτονται όλα αυτά.
Παίξτε την ίδια τους την ζωή ... στα ζάρια. Υπό αυτή την έννοια, είναι οι πλανήτες. Για όλους τους ανθρώπους που μας φέρνουν εξάρες.
Δημοσίευση σχολίου
κάνε το δικό σου σχόλιο