Τί να πω γι'αυτή τη μάνα που έχασε τα δυο της παιδια και τον ανδρα της σε λιγα δευτερολεπτα...
Τι να πω για τον πατερα που ζει με την ελπιδα να βρει τα κοριτσακια του...
Τι να πω για τουτο τον κοσμο που εν ριπη οφθαλμου εχασε ολη του τη ζωη,ολο του τον αγωνα και πεθαινει καθε μερα...
Δεν υπαρχουν λεξεις...Οταν δεις αυτους τους ανθρωπους θα νιωσεις την φωτια να μπαινει μεσα σου,το απολυτο σκοταδι,το απολυτο κενο.
Δεν μπορεις να τους πεις κουραγιο και η ζωη συνεχιζεται γιατι ξερεις πολυ καλα οτι κοροιδευεις τον ιδιο σου τον εαυτο...
Μπορεις ομως να τους αγκαλιασεις και να τους σφιξεις γερα τον ωμο,οχι για να παρουν κουραγιο αλλα πιστη κι ελπιδα και να πιστεψουν σε εσενα,να πιστεψουν οτι υπαρχει ανθρωπια και να συνεχισουν με οτι τους εχει απομεινει...
Δημοσίευση σχολίου
κάνε το δικό σου σχόλιο