Εθνική Άμυνα: 12 ερωτήματα που πρέπει να απαντήσουμε με ειλικρίνεια
Γράφει ο Ιωάννης Σαρίδης*
Στους 14 μήνες της κοινοβουλευτικής μου παρουσίας, θεώρησα και εξακολουθώ να θεωρώ ως σημαντικότερο καθήκον μου, τη συμμετοχή στην Επιτροπή Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής. Οι λόγοι είναι προφανείς, καθώς η ύπαρξη σταθερού περιβάλλοντος ασφαλείας σε εθνικό επίπεδο είναι απολύτως απαραίτητη για κάθε σχεδιασμό της Χώρας, από την ανάπτυξη των δημοκρατικών θεσμών, ως την προσέλκυση μεγάλων επενδύσεων.
Η δυσάρεστη πραγματικότητα είναι, πως η Ελλάδα αντιμετωπίζει προκλήσεις, οι οποίες ενδεχομένως, κάποια στιγμή στο κοντινό μέλλον, θα κλιμακωθούν και θα αγγίξουν ακόμη και τη μορφή που θα έχει η εθνική μας υπόσταση. Θεωρώ, λοιπόν, όπως πιστεύω κι οι περισσότεροι Έλληνες, απαραίτητη τη σύγκλιση των πολιτικών δυνάμεων σε ζητήματα Εθνικής Άμυνας, η οποία θα ξεκινήσει από έναν διάλογο με καλές προαιρέσεις.
Τα παραπάνω αποτελούν την αιτία αυτού του κειμένου. Αφορμή του όμως αποτέλεσε η πρόσφατη ανακίνηση της πρότασης για υποχρεωτική στράτευση στα 18 έτη. Δυστυχώς, είδαμε το θέμα να συζητιέται με ένταση για 48 ώρες και μετά να ξεθυμαίνει, υπό το βάρος της υπόλοιπης επικαιρότητας. Το χειρότερο όμως ήταν, πως οι πολιτικές δυνάμεις, αλλά και πολλοί εκπρόσωποι της Κοινωνίας των Πολιτών, κατέθεταν δημοσίως τις θέσεις τους, χωρίς να σχολιάζουν τα αντεπιχειρήματα της άλλης πλευράς. Ούτε, για παράδειγμα, οι υπέρμαχοι της υποχρεωτικής στράτευσης στα 18 εξέτασαν με ποιο τρόπο θα συνεχίσει το Στράτευμα να στελεχώνεται με επιστήμονες θητείας (ιατρούς, τεχνικούς υπολογιστών, κλπ), αλλά ούτε οι διαφωνούντες αναγνώρισαν, πως ο με εκπληρωμένες στρατιωτικές υποχρεώσεις απόφοιτος ΑΕΙ/ΤΕΙ μπορεί απερίσπαστα να μπει στην αγορά εργασίας.
Με αυτό το απογοητευτικό παράδειγμα στο νου, καταθέτω μια σειρά ζητημάτων γύρω από την Εθνική Άμυνα, τα οποία με απασχολούν έντονα. Παρόλο που οι πολίτες απαιτούν απαντήσεις από το πολιτικό προσωπικό, προτίμησα να τα καταθέσω με μορφή (αυτονόητων ίσως, αλλά διόλου ρητορικών) ερωτημάτων. Θέλησα με αυτόν τον τρόπο, να αποφύγω την παγίδα του «ξερολισμού» και να εμμείνω στην πεποίθηση, ότι ένας αποτελεσματικός διάλογος ξεκινά από την παραδοχή, πως χρειάζεται πρώτα να ακούσεις και μετά να μιλήσεις.
Τα 12 πρώτα ερωτήματα, που καταθέτω, είναι:
Αντιμετωπίζει η Ελλάδα εξωτερικές απειλές, συμβατικές και υβριδικές, οι οποίες μπορεί στο κοντινό μέλλον να καταστούν μη αντιμετωπίσιμες;
Χρειάζεται να προσεγγίσουμε εκ νέου το Αμυντικό μας Δόγμα, σε ένα ρεαλιστικότερο και αποτελεσματικότερο πλαίσιο;
Υπάρχουν πρόσωπα και φορείς, εντός και εκτός Ελλάδας, που μένουν εν πολλοίς αναξιοποίητοι, ειδικά σε τομείς όπως η Ψηφιακή Άμυνα;
Έχουμε τη βούληση, σπάζοντας ισορροπίες και παραδόσεις δεκαετιών, να αναπτύξουμε περισσότερο έναν κλάδο των Ενόπλων Δυνάμεων, εις βάρος των υπολοίπων; Μπορεί να γίνει το ίδιο και σε διοικήσεις εντός κάθε κλάδου;
Θα υπάρξει κάποτε μια, άτυπη αλλά χαλύβδινη, συμφωνία στον πολιτικό κόσμο, για εξάλειψη του κομματισμού εντός του Στρατεύματος, ξεκινώντας με τη θεσμική τους εκπροσώπηση μέσω ενώσεων;
Πώς μπορεί να πάψει κάθε τοπικός παράγοντας να έχει λόγο στην ύπαρξη ή μη στρατοπέδου στην περιοχή του;
Θα θυσιάσουμε χρήσιμα όπλα, μέσα και συστήματα, για να αποκτήσουμε άλλα, που είναι απαραίτητα;
Μπορούν (ενοποιημένα) τα κέντρα ερευνών των Ενόπλων Δυνάμεων, σε συνεργασία (με ό,τι έχει απομείνει από) την Εθνική Αμυντική Βιομηχανία να προσφέρουν αποφασιστικά στη θωράκιση της Πατρίδας;
Μπορεί η στράτευση στα 18 να καταστεί αίτημα των ίδιων των νέων;
Θα αναγνωρίσουμε έμπρακτα, πολίτες και πολιτικοί, τις ειδικές συνθήκες στις οποίες δρουν τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων;
Θα ξαναδούμε ρεαλιστικά και αποτελεσματικά το ζήτημα της Εφεδρείας;
Θα κατανοήσουμε κάποτε, ότι στην αναζήτηση αποτελεσματικών συμμαχιών, πρώτα μετράμε αυτά που έχουμε να προσφέρουμε ή και να θυσιάσουμε;
Κάθε «ναι» που θα δοθεί στα παραπάνω ερωτήματα, ακολουθείται από τα αμείλικτα «πώς, πότε και πόσο;». Για να υπάρξει όμως αυτή η δυσκολότερη, δεύτερη φάση ενός εθνικού διαλόγου για την Εθνική Άμυνα, πρέπει πρώτα η συζήτηση να ανοίξει και είμαι βέβαιος, πως μια συνεννόηση για τη θωράκιση της Χώρας, κάθε άλλο παρά πρόωρη είναι.
*Ο Ιωάννης Σαρίδης είναι Βουλευτής Α' Θεσσαλονίκης της ΕΝΩΣΗΣ ΚΕΝΤΡΩΩΝ
http://www.onalert.gr/