Αρχιλοχία Ανδρέα Παπαδόπουλε, έφτασε στο Πάνθεον των Αθανάτων που βρίσκεσαι μαζί με τους άλλους 12 λεβέντες το μαντάτο; Το Δικαστήριο επιδίκασε 620.000 ευρώ ως αποζημίωση για το θάνατό σου στη σύζυγο και στις τρεις κόρες σου. Αρχικελευστή Κλεάνθη Κλεάνθους, εσύ πρόλαβες να ακούσεις το μήνυμα που βγήκε από την ίδια δικαστική αίθουσα; Επιδίκασε 332.000 ευρώ ως αποζημίωση για την απώλειά σου στη σύζυγο και στα δύο σας παιδιά. Εσύ πυροσβέστη Παναγιώτη Θεοφίλου έμαθες το νέο; Ο ίδιος Δικαστής επιδίκασε 152.000 ως αποζημίωση για το θάνατό σου στα μέλη της οικογένειας σου. Ίσως να μην πρόλαβαν να φτάσουν εκεί πάνω οι ειδήσεις. Βλέπετε, ο Δικαστής έβγαλε την απόφαση παραγνωρίζοντας ότι έχουμε εκλογές. Ποιος να ασχοληθεί με ένα έγκλημα (και ας είναι το μεγαλύτερο μετά το 1974) που συνέβη πριν από πέντε χρόνια; Η προσοχή μας είναι εστιασμένη στον κόσμο των «θαυμάτων» τον οποίο οι πολιτικάντηδες παρουσίαζαν τους τελευταίους μήνες στον κόσμο.
Αναρωτιέμαι, όμως, Ανδρέα, Κλεάνθη και Παναγιώτη, αν ακούσατε το μαντάτο, πώς νιώσατε; Δικαίωση; Ικανοποίηση; Οι γονείς, οι σύζυγοι, τα παιδιά σας; Τι σας είπαν; Χάρηκαν; Ένιωσαν δικαιωμένοι; Μην μου πείτε ότι δεν ξέρετε. Καταλαβαίνω. Δεν θέλετε να γνωρίζουν οι άλλοι ότι μιλάτε μαζί τους κάθε βράδυ. Από εκείνη την τραγική μέρα μέχρι σήμερα, κάθε βράδυ. Πώς αλλιώς, όμως, θα μπορούσε να ήταν; Άστε μας εμάς. Εμείς σας θυμόμαστε –αν σας θυμόμαστε- κάθε 11η Ιουλίου. Η οργή και η αγανάκτησή μας έχουν σχεδόν εξατμιστεί. Βλέπετε, εκείνη η τραγωδία ήρθε χωρίς να την περιμένουμε. Μας χάλασε την ψευδαίσθηση στην οποία ζούσαμε. Ήταν τόσο ισχυρό το ταρακούνημα εκείνης της έκρηξης, ώστε μας έβγαλε από τη χειμερία νάρκη. Η συσσωρευμένη πολιτική ανευθυνότητα, η κορύφωση του ωχαδερφισμού που κυριαρχούσε στα υψηλά δώματα της πλειοψηφίας των δημοσίων στελεχών και ο απεριόριστος ζαμανφουτισμός που χαρακτήριζε την κοινωνία μας, εξέθρεψε το απαίσιο και αιμοδιψές τέρας. Το αντικρίσαμε τότε κατάματα. Το αποστρεφόμαστε, ωστόσο. Δεν θέλουμε ούτε να το βλέπουμε ούτε και να το θυμόμαστε.
Οι μόνοι που θα συνεχίσουν στην υπόλοιπη ζωή τους να ζουν με το μαύρο να κυριαρχεί στις ψυχές είναι οι δικοί σας άνθρωποι. Μην μου απαντήσετε. Σαφώς και αυτές οι αποζημιώσεις δεν έχουν καμία αξία για τις οικογένειές σας. Ποιο ποσό μπορεί να αναπληρώσει ένα τέτοιο πόνο; Μέσα στην παραζάλη των εκλογών, όμως, μια πτυχή στην υπόθεση των αποζημιώσεων πέρασε χωρίς τη δέουσα προσοχή. Η Δημοκρατία, λέει η δικαστική απόφαση, αποδέχτηκε την ευθύνη της. Για πρώτη φορά. Το Δικαστήριο χαρακτηρίζει την αμέλεια του Κράτους εγκληματική. Κάνει, μάλιστα, ειδική αναφορά ότι ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν πήρε το θέμα των εμπορευματοκιβωτίων, στα οποία φυλαγόταν ο θάνατος, ούτε καν για συζήτηση στο Υπουργικό Συμβούλιο. Τι αξία έχουν τα χρήματα μπροστά σε αυτή την ιστορική ομολογία του Κράτους; Τι αξία έχουν μπροστά στην παραδοχή ότι εξ αμελείας της Δημοκρατίας χάθηκαν 13 λεβέντες εν ώρα καθήκοντος;
Στην τραγικότερη μεταπολεμική μαύρη σελίδα αυτού του κράτους, το μεγάλο ζητούμενο ήταν εξ αρχής η ελλιπέστατη απόδοση Δικαιοσύνης για όλους όσους ευθύνονταν. Σήμερα με σφραγίδα Δικαστηρίου, η Δημοκρατία ομολογεί το έγκλημά της. Μα η Δημοκρατία δεν είναι κάτι ασαφές και αόριστο. Έχει πρακτικό αντίκρισμα στις πράξεις συγκεκριμένων ατόμων που εκλέγονται ή διορίζονται στα διάφορα ηγετικά και άλλα πόστα της. Μετά από αυτή την δικαστική απόφαση, σήμερα όσο ποτέ, το μέγα ερώτημα παρουσιάζεται άκρως βασανιστικό: Τα πρόσωπα που ηγούντο του Κράτους (και του εγκλήματος) πότε θα κληθούν στο εδώλιο; Πώς γίνεται να παραδέχεται ευθύνη για το έγκλημα η Δημοκρατία, το Κράτος δηλαδή, και να μην ευθύνονται εκείνοι που ηγούντο της Δημοκρατίας και του Κράτους; Μόνο τότε θα σταματήσουν οι ερινύες να κυνηγούν την πολιτική ασυνειδησία και ανεπάρκεια…
Γ. Καλλινίκου