Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τους κινδύνους που διατρέχουν οι πυροσβέστες, κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους.
Ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που γνωρίζουν, τους σοβαρότατους κινδύνους που διατρέχουν ακόμα και για τη ζωή τους, όταν χρησιμοποιούν αναπνευστικές συσκευές.
Τις περισσότερες φορές αναγκάζονται να κάνουν χρήση αυτών των συσκευών, γνωρίζοντας ότι δεν ελεγχθεί η ποιότητα του αναπνεύσιμου αέρα, με ότι αυτό συνεπάγεται για την υγεία τους.
Σήμερα την 27η Οκτωβρίου 2016 και Ω/ 10:00 στις εγκαταστάσεις της Π.Υ. Μυτιλήνης έγινε οριστική παραχώρηση, από την Ένωση Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου, ενός (1) πλήρους συγκροτήματος ελέγχου της ποιότητας του αναπνεύσιμου αέρα που εμπεριέχεται στις αναπνευστικές συσκευές που φέρουν οι πυροσβέστες κατά τη διάρκεια των πυροσβεστικών επιχειρήσεων πυρόσβεσης – διάσωσης ( Airtester HP, KIWI / DRAW της MSA ).
Το κόστος απόκτησης της παραπάνω συσκευής καλύφθηκε από συνδρομές των υπαλλήλων καθώς και από δράσεις της Ένωσης Πυροσβεστών (Χριστουγεννιάτικος χορός).
Και για γίνει κατανοητό πόσο σημαντική είναι αυτή η προσφορά θυμηθείτε τα όσα έχει περάσει ο Πυροσβέστης Τζαναβάρης Χ…. από προβληματική αναπνευστική συσκευή!!!
Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΩΝ ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΩΝ
«Συγκεντρωθήκαμε σήμερα για να τιμήσουμε την Εθνική μας επέτειο της 28ης Οκτωβρίου, την επέτειο του «Όχι».
‘Ένα «Όχι» που έπρεπε, ένα «Όχι» που επιβαλλόταν να ειπωθεί, μια λέξη τόσο μικρή, αλλά ταυτόχρονα τόσο μεγάλη και σημαντική, που κατάφερε ν’ αλλάξει τη ροή της Ιστορίας. Ένα «Όχι» που συχνά ίσως μας κάνει να ντρεπόμαστε για τα πολλά «Ναι» που έχουμε ξεστομίσει για χάρη μιας «ανώδυνης» σε εισαγωγικά ζωής.
Ωστόσο, το «Όχι» δεν είναι πάντα η σωστή απάντηση, όπως δεν είναι όλα άσπρα ή μαύρα.
Με την ευκαιρία της σημερινής μας συγκέντρωσης θέλω να αναφερθώ σε δύο περιπτώσεις, όπου το «Όχι» θα μπορούσε να λειτουργήσει σαν τροχοπέδη.
Πριν από λίγες ημέρες παραδόθηκε στην Πυροσβεστική Υπηρεσία Μυτιλήνης η Συσκευή Ελέγχου Αναπνευστικών Συσκευών για την οποία ήδη έχετε ενημερωθεί. Η Συσκευή είναι δωρεά της Ένωσης Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου προς την οικεία Περιφέρεια και την Πυροσβεστική Υπηρεσία Μυτιλήνης, με τη δέσμευση από το αρχηγείο ότι θα παραμείνει εντός της Περιφέρειας και θα εξυπηρετεί όλες τις Υπηρεσίες και τα Κλιμάκια Βορείου Αιγαίου. Πρόκειται όμως κυρίως για μια δική σας δωρεά, καθώς το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων που διατέθηκαν συγκεντρώθηκε από την χοροεσπερίδα, της οποίας η επιτυχία στηρίχτηκε στη δική σας εντυπωσιακή συμμετοχή, αλλά και την αρωγή της Διοίκησης καθώς βέβαια και των επιχειρηματιών του νησιού μας.
Τα «Όχι» που ακούστηκαν στην περίπτωση αυτή είχαν σωστή βάση και λογική επιχειρηματολογία: είναι υποχρέωση του Κράτους να μεριμνά για την ασφάλεια των υπαλλήλων του. Είναι υποχρέωση του Κράτους να τηρούνται οι προδιαγραφές που διασφαλίζουν την αποτελεσματικότητα αλλά κυρίως την υγεία και την ίδια τη ζωή των πυροσβεστών. Είναι υποχρέωση του Κράτους – Ναι! Συμφωνούμε και δεν θα σταματήσουμε ποτέ να διεκδικούμε όλα αυτά, για τα οποία δεν θα έπρεπε καν να γίνεται λόγος. Δυστυχώς όμως, γίνεται. Το Κράτος πλέον, με τη μορφή οποιασδήποτε κυβέρνησης, τρόικας ή κουαρτέτου, αποποιείται τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις του και μόνο απαιτεί. Απαιτεί να δουλεύουμε περισσότερο, να πληρωνόμαστε λιγότερο, να διακινδυνεύουμε καθημερινά λόγω τραγικών ελλείψεων σε προσωπικό και εξοπλισμό. Η απάντηση στις φωνές μας; «Υπομονή!» Τι υπομονή όμως να κάνει και τι να περιμένει αυτός που θα χάσει τη ζωή του; Τι να περιμένει ο συνάδελφος Χρήστος Τζαναβάρης του οποίου η ζωή καταστράφηκε; Αυτά τα τραγικά ερωτήματα μας οδήγησαν στην απόφαση για την αγορά της συγκεκριμένης συσκευής, ώστε, όσο περνά από το χέρι μας τουλάχιστον, να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα της αδιαφορίας και του κυνισμού που, με άλλοθι την οικονομικη κρίση μας στέλνουν καθημερινά ως πρόβατα για σφαγή στο βωμό των χρεών και των μνημονίων.
Ανάλογη περίπτωση, η Νομική Προστασία, της οποίας την κάλυψη επέλεξαν αρκετοί συνάδελφοι και δυστυχώς βέβαια, λίγες ημέρες μετά την ενεργοποίησή της, χρειάστηκε άμεσα σε περίπτωση συναδέλφου. Εδώ οι ενστάσεις ειχαν διαφορετικό ύφος και χρωματισμό: « Η υπεράσπιση των συναδέλφων είναι δουλειά των συνδικαλιστών» ακούστηκε. Ναι, είναι, μόνο που η Ένωση δεν αποτελείται από δικηγόρους, αλλά από απλούς πυροσβέστες, των οποίων, τόσο οι δυνατότητες, όσο και η δικαιοδοσία, έχουν κάποια όρια.
Έχω ξαναπεί πως δεν είμαστε επαγγελματίες συνδικαλιστές. Δεν θέλουμε να δημιουργούνται προβλήματα ώστε να παρουσιαζόμαστε ως οι «από μηχανής θεοί» που θα τα λύσουν. Δεν θέλουμε να πληρώνουμε γιατρούς και δικηγόρους – κάτι που φυσικά θα κάνουμε σε περίπτωση ανάγκης – για να πάρουμε μετά τα εύσημα για την ευαισθησία μας. Δεν θέλουμε να πυροδοτούμε ανούσιες συγκρούσεις που ως μόνο αποτέλεσμα θα έχουν τη δημιουργία εντάσεων και την περαιτέρω υποβάθμιση των συνθηκών εργασίας μας. Θέλουμε όλα αυτά να τα προλάβουμε , όσο μπορούμε.
Έτσι, το «όχι»που θα πούμε, όταν χρειάζεται, θα έχει νόημα και αξία, και θα ακουστεί βροντερό, ακόμη και αν το ψιθυρίσουμε.»