Ν. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ: 28 ΧΡΟΝΙΑ ΕΣΩΖΕ ΖΩΕΣΤο εναγώνιο «σώσε με κύριε» από ένα εγκλωβισμένο παιδί στα συντρίμμια πολυκατοικίας το 1999 μετά τον σεισμό της Αθήνας... ηχεί ακόμη στα αυτιά του. «Θάρρος, πίστη, σεβασμός, πάθος για τη ζωή και τόλμη που αγγίζει ορισμένες φορές τα όρια της τρέλας», το μότο του. Παραδέχεται ότι ζει από τύχη και εύχεται στα νέα παιδιά να συνεχίσουν και να συντηρήσουν την ιστορία της ΕΜΑΚ.
«Προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον άνθρωπο χωρίς να ζητάμε ανταπόδοση. Αυτό δεν το ξεχνώ, μου το έμαθε η μάνα μου, η Κατερίνα».
Ενας θρύλος της Ειδικής Μονάδας Αντιμετώπισης Καταστροφών, ο Νίκος Αποστόλου, παρών σε δεκάδες τραγικά συμβάντα σε όλο τον κόσμο, ύστερα από είκοσι οκτώ χρόνια ευδόκιμης θητείας αποστρατεύεται.
Γεννημένος το 1958 στους Γεωργάνους της Λάκκας Σουλίου Ιωαννίνων, πιστεύει ότι κουβαλούσε μέσα του το πείσμα των ντόπιων αγωνιστών. Το 1982 εντάσσεται στο Πυροσβεστικό Σώμα και από το 1986 υπηρετεί στην ΕΜΑΚ.
«Είναι τόσα πολλά τα συμβάντα», μας λέει. «Εχω πάρει μέρος σε κατάσβεση πυρκαγιών σε δάση, εργοστάσια, διυλιστήρια, πλοία, σε διάσωση ανθρώπων σε τροχαία, εκτροχιασμούς τρένων, αεροπορικά δυστυχήματα, σε πλημμύρες και σε βυθίσεις πλοίων, αλλά ακόμα και σε αποστολές σε περιπτώσεις διαρροής ραδιενέργειας (όπως στον Δημόκριτο) και σε εργοστάσια όπου υπήρχε διαρροή αμμωνίας και χημικών. Συμμετείχα στις διασωστικές αποστολές σε όλους τους μεγάλους σεισμούς, σε Καλαμάτα (1986), Αίγιο (1995), Ρικομέξ (1999), Λενινακαν Αρμενίας (1998), 3 φορές στην Τουρκία, στο Κάιρο Αιγύπτου (1992). Στην ανεύρεση επιζώντων στο τσουνάμι στην Ταϊλάνδη, στην πυρκαγιά στο δεξαμενόπλοιο στο Πέραμα πριν από ένα χρόνο, στην προσπάθεια ανεύρεσης επιζώντων μετά τη συντριβή του αεροπλάνου Γιάκοβλεφ στα Πιέρια όρη, στο πλοίο "Σάμινα", στην αναζήτηση του Λιαντίνη στον Ταΰγετο».
Δύσκολο να επιλέξει κάποιες ξεχωριστές στιγμές από την περιπετειώδη θητεία του στη μονάδα: «Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ο σεισμός της Πάρνηθας θα χτύπαγε και το δικό μου σπίτι και θα έκανα διάσωση βγάζοντας ζωντανούς τον 16χρονο Αριστοτέλη Σπυράκο και τη μητέρα του Ευταξία, νεκρό όμως τον ανιψιό μου Θωμά από τα συντρίμμια του σπιτιού μου, και στη συνέχεια ότι θα πέρναγα τα πιο δύσκολα χρόνια μένοντας 4 μήνες σε σκηνή και 5 χρόνια σε κοντέινερ με 3 παιδιά. Πώς να περιγράψω τη στιγμή που στον σεισμό της Αρμενίας σε ένα σχολείο 350 παιδιών απεγκλωβίσαμε μόνο νεκρά παιδιά... Στον αντίποδα, υπήρξαν και πολλές ευχάριστες στιγμές. Στο σεισμό του Καΐρου σώσαμε έναν άνδρα μετά από 8 ημέρες όπου βρισκόταν εγκλωβισμένος στα ερείπια και επέζησε πίνοντας τα ούρα του, καθώς και όταν σώσαμε μια μητέρα στο σεισμό της Αρμενίας με ένα μωρό στα χέρια, το οποίο επέζησε, αφού η μητέρα έκοψε τις φλέβες της και τάιζε το μωρό με το αίμα της».
Ο Νίκος από το 1973 έως το 1988 ήταν αθλητής του Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου. Το 1990 ιδρύεται ο Δημοτικός Αθλητικός Σύλλογος Ανω Λιοσίων και έκτοτε εκτελεί καθήκοντα προπονητή στο τμήμα ελληνορωμαϊκής πάλης.
«Τα τελευταία 10 χρόνια η ομάδα ανακηρύσσεται πρωταθλήτρια στους παίδες και στους εφήβους. Πάνω από 50 πρωταθλητές Ελλάδος έχουν αναδειχθεί όλα αυτά τα χρόνια στις κατηγορίες παίδων, εφήβων και ανδρών. Αντίστοιχος είναι και ο αριθμός των αθλητών που έχουν εισαχθεί σε Ανώτερα και Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, κάνοντας χρήση των μορίων που τους παρέχουν οι διακρίσεις τους στην πάλη».
Στο πλευρό του μια ζωή, η σύζυγός, του Βαρβάρα Αποστόλου, και τα 3 παιδιά τους, ο Χρήστος, ο Σάββας, η Κατερίνα. Οι δύο γιοι του βαδίζοντας στα χνάρια του πατέρα τους είναι πρωταθλητές Ελλάδος και έχουν συμμετοχές σε πολλές πανευρωπαϊκές και παγκόσμιες διοργανώσεις.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
http://www.enet.gr/