Την ώρα που δεκάδες εστίες πυρκαγιών κατακαίουν δάση, ελάφια, λύκους, αλεπούδες, σκαντζόχοιρους και άλλους τετράποδους, την ώρα που εθελοντές, αλλά κυρίως τα σώματα ασφαλείας είναι παρόντες και παρόντα, άπαντες και άπαντα στον εφιάλτη που αφήνει στάχτες, εγώ βρίσκομαι στην ασφάλεια του σπιτιού μου, πολλοί, μα τόσοι πολλοί που απόρησα βρίσκονται στον Οικονομόπουλο που επισκέφθηκε τη Ρόδο, άλλοι είναι στους δέκτες τους παρακολουθώντας τα τελευταία γεγονότα στην Βουλή ή ταινίες.
Το’χα γράψει και στο παρελθόν. Ένα super puma είναι η ζωή μας. Στα ζόρια και στα πολύ ζόρια. Κινδυνεύοντας να με πεις ... φιλοχουντική, θα σου εξομολογηθώ ό,τι σου χρωστώ (και μου χρωστώ ) καιρό. Κυρίως για να βάλω τα πράγματα στη θέση τους, καθώς δεν μου ταιριάζει ως ιδιοσυγκρασία να αφήνω τα θέματα αιωρούμενα.
Με αφορμή τις τραγικές πυρκαγιές στην χώρα μας, ξανά μπροστά βγαίνουν ποιοι; Οι ένστολοι. Πυροσβέστες, Στρατός, Αεροπορία. Στα ναυάγια ξανά μπροστά οι ένστολοι. Λιμενικοί, αεροπορία, αστυνομία. Στους σεισμούς το ίδιο. Σε ζητήματα υγείας, που άπτονται θανάτου, το αυτό. Κι όμως, ελάχιστοι θυμόμαστε την προσφορά τους, αλλά ακόμα λιγότεροι γνωρίζουμε, ό,τι κάνουν, γιατί συχνά δεν γίνονται πρώτη είδηση.
Θα συμφωνήσω ότι αρκετοί από αυτούς είναι τόσο βολεψάκηδες, αριβίστες, αλλά και τεμπέληδες, όσο αντιστοιχεί σε όλους τους επαγγελματικούς κλάδους. Όπως αλλού, έτσι και στους ένστολους.
Όμως πάντα οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα κι εδώ οι εξαιρέσεις είναι περισσότερες από τον μέσο όρο, γιατί προσφέρουν (θέλουν δεν θέλουν) από την θέση που είναι, καθώς λειτουργούν με δυο λέξεις που προσωπικά απεχθάνομαι: πειθαρχία και υπακοή. Δηλαδή: υποταγή στην διαταγή. Είτε νοιώθουν, είτε δεν νοιώθουν οφείλουν να προσφέρουν.
Το οικονομικό τους κέρδος δεν υπάρχει. Ούτε υπερωρίες πληρώνονται. Απλώς, υπηρετούν την στολή τους. Είτε την πιστεύουν, είτε όχι, την τιμούν.
Αν γκουγκλάρεις το ονοματεπώνυμό μου στο ίντερνετ, θα σου βγει φάτσα-φόρα «υποψήφια που ζητούσε πραξικόπημα, προτείνει το Ποτάμι στη Δωδεκάνησο». Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να σου απαντήσω και γι’αυτό. Από τα φίδια γλιτώνεις ακίνητος, αλλά κάπου-κάπου πρέπει και να τους κόβεις το κεφάλι, προτού σε δαγκώσουν.
Το κείμενο που προεκλογικά κάποιοι φαιδροί έβγαλαν στη δημοσιότητα, δεν ήταν αυτό που είχα γράψει το Νοέμβριο του 2012. Ήταν αυτό που εκείνοι είχαν κόψει-ράψει στα μέτρα τους, άλλαξαν και τον τίτλο και το σέρβιραν στους αναγνώστες που συνήθως δεν κάνουν έρευνα για ότι διαβάζουν. Σοβαρές , βέβαια, ιστοσελίδες, δεν μπήκαν στον κόπο να αναπαραγάγουν την φαιδρότητα των ελεεινών, καθώς ξέρουν να ερευνούν σωστά.
Βρήκαν, λοιπόν, το πραγματικό κείμενο στο παλιό μου μπλογκ –που είχε και το σωστό τίτλο- διάβασαν προσεκτικά τι έγραφα και κατανόησαν ή δεν ασχολήθηκαν. Ξέρεις, ανώτερη από την τέχνη της γραφής, είναι η τέχνη της ανάγνωσης. Έτσι δεν εκτέθηκαν, όπως οι άλλοι «δημοσιογράφοι» και «κοινωνικοί αναλυτές», που επέμεναν πως το άρθρο κατέβηκε από το protagon λόγω του σάλου που προκάλεσε.
Ακόμα και γι’αυτό, αν χρειαστεί έχω την απόδειξη ότι εγώ ζήτησα να κατέβει, καθώς ήταν απολύτως προσβλητικός ο τόνος των σχολιαστών και που δεν ταίριαζε στην σοβαρότητα του protagon και στην αισθητική του (που ενημερωτικά σου λέω ότι ανεπίσημα είμαι εκτός site, μετά την πώλησή του στον τέως γενικό διευθυντή του ΔΟΛ κύριο Μεμή. Η Λαμπρία κι εγώ. Και οι δυο εκδότριες και οι δυο στα ψηφοδέλτια του Ποταμιού).
Γιατί στα λέω όλα τούτα; Γιατί θέλω να φύγει από πάνω μου, αυτό που κουβαλώ τρία χρόνια σχεδόν και εμ ενοχλεί. Την ανοησία συνεργάτη του protagon να γράψει στο τέλος του άρθρου μου με πλαγιογραφή και έντονη γραμματοσειρά «οι θέσεις της αρθρογράφου δεν αντιπροσωπεύουν το protagon». Από κει ξεκίνησε ο μεγάλος σάλος και η επίθεση. Μετά από κείνο το –θέλω να πιστεύω- απερίσκεπτο άδειασμα του συγκεκριμένου ανθρώπου στον συνεργάτη του, δηλαδή εμένα. Δεν έχει σημασία ποιος είναι. Ας ζητήσει ο ίδιος συγγνώμη από τον εαυτό του.
Εγώ δεν θα τον αδειάσω, γιατί η θέση ευθύνης μου δεν μου επιτρέπει να "αδειάζω" τους συνεργάτες μου. Όμως, επειδή είμαι φύσει-θέσει ειλικρινής, έχω αποφασίσει να τοποθετούμαι στις καταστάσεις και να μην το βάζω στα πόδια, σου λέω ότι σου λέω. Διότι, το να εκτιμώ και να σέβομαι την προσφορά των Ενόπλων Δυνάμεων δεν με χαρακτηρίζει ούτε έτσι, ούτε αλλιώς. Στην πραγματικότητα δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες. Γιατί με δεσμεύουν. Και σε οποιαδήποτε μορφή πίεσης, κλωτσώ σαν αγριοκάτσικο.
Πιστεύω, λοιπόν, στην προσφορά και στην γενναιοδωρία των ανθρώπων και αναγνωρίζω ότι κάνουν όταν η κοινωνία καταπονείται. Μόνο έτσι μπορεί ν’αλλάξει τούτος ο κόσμος. Και δεν με ενδιαφέρει αν φορούν στολή στρατιωτικού, γιατρού, δύτη, σκουπιδιάρη, αν ακούν Αλκίνοο ή Οικονομόπουλο. Ας ακούει κι ας κάνει ο καθένας ότι θέλει.
Αρκεί στον άγραφο νόμο της συνείδησης να ορίζει την ύπαρξή του ως ον που αυτοπειθαρχεί στην προσφορά και στο κοινό καλό.
Γιατί είναι πολλές οι φωτιές, μάτια μου. Μέσα μας και γύρω μας.
Τεράστια δύναμη εύχομαι στους ανθρώπους που βρίσκονται στα μέτωπα της φωτιάς σε όλη την χώρα και απείρως μεγαλύτερες και θερμότερες ευχαριστίες στους ανθρώπους - εθελοντές και μη- που κινδυνεύουν για να μην κινδυνεύσω. Και που με ξελασπώνουν, όποτε το απαιτήσει το καθήκον τους. Που τους αμείβει, ίσως και με ένα μόνο χιλιάρικο τον μήνα.
Κάτι τέτοιες ώρες ρωτώ: μπορεί να υπάρξει το ενιαίο μισθολόγιο; Και αν ναι, ας βγουν όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι σε ώρες έκτακτης ανάγκης να προσφέρουν στους δρόμους και στα βουνά, στις θάλασσες και στις διαδηλώσεις.
Να δούμε, αν και πόσοι θα το κάνουν…
Πηγή : rodiaki.gr